مطالعه واکنش های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی چمن agrostis stolonifera و festuca arundinacea schreb. نسبت به تنش خشکی

تنش خشکی از مهم ترین عوامل محیطی محدود کننده رشد چمن ها در مناطق خشک و نیمه خشک است. در پژوهش حاضر، تغییرات فیزیولوژیک و بیوشیمیایی دو گونه چمن، agrostis stolonifera var. palustris و festuca arundinacea schreb. var ky 31 طی یک دوره 40 روزه تنش خشکی (نیروی مکش 70-75 سانتی بار خاک) با فواصل زمانی 10 روز یک بار و همچنین مرحله رشد مجدد در پایان دوره تنش ارزیابی گردید. گیاهان شاهد در مدت اعمال تنش خشکی به طور منظم در حد ظرفیت زراعی خاک (نیروی مکش 20-25 سانتی بار خاک) آبیاری شدند. نتایج نشان داد که با طولانی شدن مدت تنش، محتوای نسبی آب برگ و میزان کلروفیل برگ به طور معنی داری کاهش پیدا کرد. میزان نشت یونی و غلظت پرولین برگ طی تنش خشکی به طور معنی داری افزایش یافت و در زمان آبیاری مجدد در پایان دوره تنش خشکی به سطح شاهد رسید. میزان فعالیت آنزیم های پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز برگ تا 30 روز پس از آغاز تنش خشکی در گونه های f. arundinacea schreb. و a. stolonifera افزایش و پس از آن کاهش یافت. در گونه f. arundinacea schreb. فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز تا 20 روز پس از آغاز تنش افزایش و سپس کاهش نشان داد. همچنین در گونه f. arundinacea schreb. فعالیت آنزیم کاتالاز در طول تنش افزایش و در زمان رشد مجدد کاهش یافت. در گونه a. stolonifera طی تنش خشکی و رشد مجدد فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز به طور معنی داری نسبت به گیاهان شاهد افزایش یافت. در مجموع، نتایج نشان داد که گونه مقاوم f. arundinacea schreb. تحت شرایط تنش خشکی دارای نشت یونی کمتر، محتوای نسبی آب برگ بیشتر و تخریب کلروفیل کمتری در مقایسه با گونه حساس a. stolonifera بوده است.